خبرنگاران از پارالمپیک تا بازی در موزیک ویدئو! - وبلاگ شیرین

به گزارش وبلاگ شیرین، تهران-خبرنگاران- روزنامه شهفرایند در گفت و گو با سارا عبدالملکی بازیکن راگبی آورد: کسب سهمیه پارالمپیک آرزویی نیست که خیلی از من دور باشد. سال قبل خیلی خوب پیش رفته بودم و خیلی عالی هر روز رکورد خودم را ارتقا می دادم. سال جاری این فرایند می توانست ادامه پیدا کند که کرونا همه اردوها و مسابقات را تعطیل کرد. البته فقط این اتفاق در قایقرانی رخ نداده و در همه رشته ها وضع همین طور است.

روزنامه شهروند 28 مهر به گفت و گو با سارا عبدالملکی بازیکن راگبی اهل ایران پرداخت در گزیده ای از آن می خوانیم: سارا عبدالملکی در زمستان سال 94 بر اثر یک حادثه رانندگی، علاوه بر شکستگی های شدید استخوان هایش، قطع نخاع شد. در آن دوره نام سارا بر سر زبان ها افتاد و پای خیلی از اهالی ورزش را برای یاری به او به بیمارستان باز کرد، اما این تازه اول ماجرا بود. دو سال طول کشید تا سارا بتواند خودش را پیدا کند و آسیب هایی را که در بدنش بود، با فیزیوتراپی و کاردرمانی تا حدودی از بین ببرد. البته که سارا دیگر نه می توانست روی پاهایش راه برود و نه عضو تیم ملی راگبی باشد. دوره ای حضور در رشته پرتاب با نیزه و حالا هم چند سالی است که او عضو تیم ملی پاراقایقرانی شده و نفر اول کایاک تک نفره در ایران به حساب می آید. سارا که این روزها حضور در پارالمپیک توکیو را نشانه گرفته، در بیست وشش سالگی چالش های دیگری را هم تجربه می نماید. بازی او در یک موزیک ویدیو به شهرت سارا افزوده و بازتاب های مثبت زیادی برایش به همراه داشته.

چند سالی است که در رشته قایقرانی فعالیت می کنم و عضو تیم ملی هستم. حدود یک ماه قبل در مسابقات قهرمانی کشور در بخش کایاک تک نفره مقام اول را کسب کردم. منتظریم تا اوضاع کرونا کمی بهتر گردد و فدراسیون بتواند اردوهای تیم ملی را برگزارکند. مسابقات آسیایی را پیش رو داریم و اگر ان شاءالله نتایج خوبی بگیریم و رکوردهای ورودی جهانی را کسب کنیم، می توانیم در رقابت های جهانی که گزینشی المپیک هم هست، شرکت کنیم. متاسفانه کرونا فعلا ما را متوقف نموده و امیدواریم زودتر همه چیز به حالت عادی برگردد. بعد از اینکه مجبور شدم راگبی را کنار بگذارم، مدتی در پرتاب نیزه فعال بودم. اتفاقا آنجا هم رکوردهایم خیلی خوب بود، اما این رشته با روحیات من سازگار نبود. باید یک جا می نشستم و پرتاب می کردم که انرژی من تخلیه نمی شد. قایقرانی هم بیشتر به من آرامش می دهد و هم هیجان و استرس آن بالاتر است. آن هیجانی که روی آب تجربه می کنی را هیچ جا نمی توانی تجربه کنی.

تفاوت زیادی بین من با کسی که راه می رود، نیست

الان دیگر مثل گذشته روی بحث درمان پاهایم و اینکه بخواهم دوباره راه بروم، تمرکز ندارم. با اتفاقی که برایم اتفاق افتاده، کنار آمدم و طوری با آن برخورد نمی کنم که زندگی ام را مختل کند. مثل گذشته دیگر به مراکز درمانی نمی روم و خودم تمرینات فیزیوتراپی و کاردرمانی را یاد گرفتم و در خانه انجام می دهم. دو سال اول بعد از تصادف بیشتر تمرینات فیزیوتراپی و کاردرمانی انجام می دادم اما عادت کردم که روی ویلچر بنشینم. درمجموع این تصادف باعث شد که من مستقل شوم. الان هم بین خودم با یک آدمی که راه می رود، خیلی تفاوتی احساس نمی کنم.

از تمام جهان می گویند تو باید قهرمان شوی

بدون شک زندگی من بعد از آن تصادف سخت تر شده است. قبلا کسی مرا نمی شناخت و انتظارات از من پایین بود؛ شاید فقط در حد خانواده از من انتظار وجود داشت اما الان نه تنها در ایران بلکه از تمام جهان هوادارانی دارم که پیگیر من هستند و پیغام می دهند که منتظریم تو قهرمان بشوی. از کشورهای مختلف جهان ازجمله آمریکا، کانادا، دانمارک و… ایرانی هایی هستند که مرا در صفحه شخصی ام دنبال می نمایند. من هم سعی می کنم همواره پیغام های آنان را جواب بدهم.